Wszystko i nic

Proszę- jak już zaczęłaś/eś czytać, to przeczytaj do końca. Postaram się pisać zwięźle, choć to nie będzie proste, bo mam potrzebę się wygadać. Mogłabym to napisać jednym zdaniem (ale nie chcę) : Perełka nie żyje.
Ktokolwiek z was miał kiedyś kota (ale już nie ma, bo zginął) na pewno wie, jak się czuje. Chciał mieć kota, bo jest milutki, słodziutki, malutki, i miło jest mieć chodzącą poduszkę.Hodował kota, bo głupio wyrzucić przyjaciela. A jak zginął, to dobry właściciel wziął i zakopał, i powiedział- szkoda zwierzaka. Zły właściciel wziął i wyrzucił i powiedział- wreszcie nie będzie darmozjada. Świetny właściciel urządził mini pogrzeb i uronił łzę.
 Ja nie należę do żadnej z wyższych kategorii. Ja cały czas byłam w szkole. Dziadek ją chyba gdzieś zakopał w lesie. Rano nawet się nie pytałam. Po prostu wiedziałam, że  nie żyje. W szkole siedziałam i nic nie mówiłam, tylko jak mnie z histy zapytała, to coś wykrztusiłam. Wróciłam do domu, to tak jam przypuszczałam babcia mi powiedziała, że Perełeczka nie żyje. Powiedziała, że rano dziadek przyszedł do starego domu, a ona leżała zwinięta. I to mnie rozebrało. Ona umierała powoli, gdy ja sobie beztrosko spałam. Ona się męczyła, a ja nic o tym nie wiedziałam. I to co napiszę za chwilę, nie da mi spokoju do końca życia- mogłam ją uratować. Mogłam ją wziąść do weterynarza, on dałby jej zastrzyk, i by przeżyła. Ale nie to jest najgorsze. Ona umierała, męczyła się, konała, gdy Ja- Ta, która jej mówiła, że jej pomogę, Ta, która jej obiecywała, że ją uratuję, Ta, która mówiła, że wszystko będzie dobrze... Ja sobie beztrosko spalam, i chrapałam w ciepełku... Ten obraz będę widzieć do końca życia- kartka przedzielona na pół grubą, czarną linią. Po jednej stronie Perełka zwinięta w kłębek,po drugiej, uśmiechnięta, śpiąca por pierzyną ja. Nigdy sobie tego nie wybaczę. Ona by dziś skończyła 5 miesięcy!!! Za każdym razem, jak pisałam w zeszycie datę, wzdychałam, patrzyłam za okno, a tam zielone liście drzew. Perełka świetnie się komponowała wśród zieleni. Uwielbiała się wspinać na drzewa.... Czas nie zmazuje bólu, ale sprawia, że słabiej go odczuwamy. Ale niezależnie od tego, ile wspaniałych kotów jeszcze w życiu pokocham, nigdy nie zapomnę tego, że moja Perełka umierała, gdy ja sobie spałam.
 Czy będę dalej prowadzić bloga, potanowię później, teraz nie mam na to siły.